Η επέτειος του Πολυτεχνείου από το Ε1

     Η τάξη μας προετοιμάζει τη γιορτή για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Δουλεύουμε το "Χρονικό" εκείνων των ημερών παράλληλα με τα κείμενα του βιβλίου. Κάποια παιδιά, μεταφέρθηκαν νοερά και μας περιγράφουν τα γεγονότα όπως τα βλέπει ένα παιδί.

Η Αννούλα θυσιάζεται για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

     Οι δρόμοι είχαν ερημώσει, τα μαγαζιά έκλειναν, ο τρόμος είχε γίνει ο κυρίαρχος των ανθρώπων! Μόνο ένα κορίτσι, η Αννούλα, δεν το έβαλε κάτω. Θυσιάστηκε για την ελευθερία. Αλλά, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.
     Η Αννούλα ήταν ένα μοναχοπαίδι. Και μη νομίζετε ότι ήταν απ' αυτά τα κακομαθημένα. Σε αντίθεση, μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά. Όλοι έλεγαν τα καλύτερα λόγια για κείνη.
     Όταν ήρθε η χούντα όμως η Αννούλα έπαψε να είναι αυτό το χαμογελαστό κοριτσάκι. Οι άνθρωποι έβγαλαν τα άσπρα από πάνω τους γιατί το άσπρο σήμαινε ελπίδα, χαρά. Έβαλαν τα μαύρα που ήταν θάνατος, λύπη.
     Η Αννούλα όμως πάντα είχε μια ελπίδα μέσα της που έλεγε πως "Όχι! Ο ήλιος θα ξαναλάμψει στις καρδιές μας. Αν χρειαστεί θα θυσιαστώ για την πατρίδα! Την Ελλάδα μου".
     Μια συννεφιασμένη μέρα αυτή και η παρέα της πήγαν στο Πολυτεχνείο, έχοντας μαζί τους ένα πανό που έλεγε "ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". Πιο δίπλα είχαν ένα άλλο "ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ!" Η Αννούλα είχε ακουμπήσει το χέρι της πάνω σε ένα θεόρατο τανκ. Τότε ένας φαντάρος άναψε τους προβολείς και το έβαλε μπρος!
 Όλοι φώναζαν!
- Άννα, φύγε, θα σκοτωθείς!
- Άννα, πρόσεχε!
     Εκείνη δεν ήθελε να φύγει και τότε το τανκ την έλιωσε. Την επόμενη μέρα έγινε η κηδεία της μαζί με άλλους νεκρούς. Όλους αυτούς τους νεκρούς τους τιμάμε κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη.

Ελένη Μάγιατζη, Ε1

Ελευθερία

     Στις 17 Νοεμβρίου 1973 τα μυρμήγκια άκουσαν κάτι παράξενους θορύβους. Ένα νέφος σκόνης ερχόταν κατά πάνω τους. Πανικόβλητα και απορημένα μάζεψαν τα μυρμηγκάκια και χώθηκαν στις φωλιές τους. Ήταν οι γίγαντες. Τα τεράστια αυτά πλάσματα που διέλυαν τα πάντα.
     Χιλιάδες μεσήλικα μυρμήγκια ήταν συγκεντρωμένα στη μεγαλύτερη φωλιά της Αθήνας. Το Πολυτεχνείο. Οι ξεσηκωμένοι έβγαζαν συνθήματα, τραγούδια, διαδηλώσεις. Καλούσαν όλο  και περισσότερο κόσμο για να πέσει η χούντα. Το γενικό σύνθημα ήταν "ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". Αυτό τα ξεκαθάριζε όλα.
     Οι οπλισμένες αράχνες έξω από το Πολυτεχνείο, μαζί με τους γίγαντες, προειδοποιούσαν να σταματήσουν τον ξεσηκωμό αλλιώς θα υπάρξουν πολλά θύματα. Κανείς δεν τους πίστευε.
     Ξαφνικά, ο γίγαντας άρχισε να προχωράει. Προχωρούσε... προχωρούσε... Σε τρία δευτερόλεπτα η πόρτα του Πολυτεχνείου έπεσε. Αμέσως ο θόρυβος σταμάτησε και επικράτησε απόλυτη ησυχία.
     Τα ανεβασμένα πάνω στην καγκελόπορτα μυρμήγκια έπεσαν. Πάνε κι αυτά. Σκοτώθηκαν. Τα μυρμήγκια δεν το περίμεναν αυτό. Μέσα σ' αυτούς που έδωσαν το σύνθημα ήταν αδέρφια μας. Αδέρφια αυτών που πέθαναν. Αθώα αδέρφια που δεν ήξεραν ότι στο Πολυτεχνείο ήταν μερικοί από τους συγγενείς τους...
     Χωρίς τα μυρμήγκια που πολέμησαν για την ελευθερία θα ήμασταν σκλαβωμένοι, θα είχαμε χούντα. Χωρίς αυτούς δε θα ήμασταν μυρμήγκια. Θα ήμασταν λύκοι, αράχνες, αλεπούδες. Ποιος ξέρει; Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε!

Ελένη - Σαπφώ Σηφάκη, Ε1

Το ημερολόγιο ενός παιδιού

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

     Σήμερα το πρωί, από το ραδιόφωνο, άκουσα κάτι πολύ θλιβερό. Βέβαια ο πατέρας μου λέει πως δεν είναι αλήθεια, για να με καθησυχάσει. Όμως εγώ δεν τον πιστεύω.

     Τα ξημερώματα είπε το ραδιόφωνο ότι στο Πολυτεχνείο της πόλης οι φοιτητές έκαναν διαδήλωση για την ελευθερία της Ελλάδας. Όμως τα τανκς των αστυνομικών, ξεκίνησαν με το σύνθημα του αξιωματικού. Δυστυχώς, όλοι οι φοιτητές που ήταν πιασμένοι από την πόρτα του Πολυτεχνείου σκοτώθηκαν, εξαιτίας των βάρβαρων αστυνομικών.

     Τώρα κατάλαβα γιατί όλη η οικογένεια ήταν συγκεντρωμένη στην κουζίνα, ακούγοντας ραδιόφωνο, ως και την ώρα που ξύπνησα. Γι΄αυτό δε με άφησαν να ακούσω κι εγώ τι λένε οι δημοσιογράφοι.

Ραφαέλα Γιαννακουδάκη, Ε1